شورِ شیرین

  قبلش خوانده ام، هر چه این جا نوشته ام. روزهایی که به یاد او سوادِ شور شیرین را وسیع تر کردم.

حساب روزهایی که این جا نیامدم را ندارم. در این اثنا هر چه خوانده ام به درد این جا نخورده است و یا به دل من نبوده است.

 این نوبت نخوانده آمدم. آمده ام تنها ادراکم را بنویسم؛ مثل رملزار های قبلی این هامون. شاید گذرتان افتاده باشد.

روزها چون باد در گذر است. صبحِ روزِ شنبه با شبِ پرهیاهوی ِ خاموش جمعه به سر می آید. گویی کار نا تمامی دارم. تسبیحش را بر می دارم و دور تا دور خانه راه می روم. اگر زندگی بیدار بود، با من هم قدم می شد و سوال هایش را از سر می گرفت.

-«چرا اینقدر راه می ری؟»

-«چرا تازگیا این تسبیح رو می گیری دستت؟»

-:«میای اسم فامیل؟»

بانگ نماز صبح جمعه که از لای پرده سرش را می دهد تو، بند دلم پاره می شود.

بار دگر جمعه، پرده از حرکت ایستاده… ساکت و خاموش.

کجاست؟ منتقمِ مظلومیت سه ساله!    

بار دگر امیدِ ناامید شده ام از سر گرفته می شود. چرا  مرغ دل از این بام امید بر نمی خیزد؟

بال بگشاید… باشد بال بشکند به سنگ روزگار و من از این تن رهایی یابم.

یادت می آید؟ پیراهن قرمز رنگت را. 
هم رنگ روسری ات بود. هم رنگ گل های شلوارت. هم رنگ سنگ عقیق توی دستت.
روی بند تاب می خورد. از حیاط که آمدی توی دستت بود. تا کردی و گذاشتی توی پلاستیک.
-: «چرا گذاشتیش تو پلاستیک؟»
-:« دیگه نمی پوشمش.»
-:«خب بدِش به من!»
-:«می خوای چیکار؟»
-: «می خوام نگهش دارم برا خودم.»
خنده ات را پشت دست قایم کردی.
-: «مالِ تو.»

چسباندم به صورتم. بوی تو را می داد.

در کمد را باز کردم، آن روز که کمی هم قد و قواره ات شده بودم.
چشم گرداندم کنجِ کمد.
جلوه گری می کرد. مستِ عطرش شدم.
آخ… پوشیدمش.
از آن روز که کمی هم قد و قواره ات شدم… دیگر بوی تو را نداد.

چه دل ها که خون شد…
دنیـا زندان مومن است.
وه که چه تنگ و تاریک است!
به آرزویِ نکهتی از سوی فردوس دوره می کنیم شب را و روز را و هنوز را…

هبوط کرد. به خراب آبادی که گرسنگی داشت. تشنگی داشت. گرما زدگی داشت.

برای صعود، هبوط لازم بود.

با القای کلمات، او آسمانی شده بود. 

باید هبوط می کرد، باید از آن بهشت دل می کند. باید سختی می کشید تا می رسید به جنت بل رِضْوان من اللَّه.

نه آن بهشت لایق او بود، نه این دنیا…

لیک تنها جاده ی منتهی به جنات عدن همین بود و جز این نبود. 

 خرابی مختوم به آبادی! 

جمله ای بود مأنوسِ با جان؛ لیک حزنِ کاتب، چشمانم را به سوزش انداخت.

جایتان خالی است؛ گر نبود که نافرمان نمی شدم. می شدم؟
آن قدر غرقِ شما می شدم؛ آن قدر که نفَسی نمی ماند تا سر بیرون کنم و نظاره کنم دیگری را!

می دانم!

لیک بگذار بی ادبی کند این فرزند سرکش شما! بگذار تقصیرها را بیندازد به گردن شما!

چرا نمی آیید؟

چشمِ دل کور است. بیایید تا پیری، سوی چشم سر را نگرفته است.

العجل!

دیروز دیدمش.
شکسته شده بود. چند چین کنار چشمش و موی کوچک سپیدِ ابرو.

تمامْ او می گفت و من محوِ تک موی سپید. نگاهم که می کرد، نگاه می دزدیدم و لبخند، چاشنیِ چهره ام می شد.

دنیا تو را می شِکند. دنیا مُسخر توست، تا تو با تمام وجود غریو برکشی؛

أنا الفقیر، أنا المسکین، أنا المستکین، لَا أمْلِكُ لِنَفْسِی نَفْعاً وَلَا ضَرَّاً 

 
که چون او حکم کند، همه محکومند!