شورِ شیرین

سلام!
این هفته را گذراندم… امید دارم  در مسیر رشد. نتیجه ی دنیایی…مهم است؟

همو که دید کافی است. این هفته بیشتر دیدمش و خواندمش.

و دوستش … با بلند شدن صدای اذان گو در مأذنه برایش دعا کردم تا برایم دعا کند.

اللهم کن لولیک…الهی عظم البلاء…

این هفته بیشتر به نامه ی رسیده از من به دست او فکر کردم. شرمگینم لیک… امیدوار.

يَا أَيُّهَا الْعَزِيزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْكَيْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَيْنَا إِنَّ اللَّهَ يَجْزِي الْمُتَصَدِّقِينَ

وظیفه ی منتظِر در مورد امامِ زمانش

11) مداومت به خواندن دعای غریق

«امام صادق علیه السلام:
چگونه خواهید بود اگر در حالی واقع شدید که امام هدایتگر و نشانه آشکاری نباشد(دیده نشود)؟ که از آن حیرت و سرگردانی نجات نیابد مگر کسی که به دعای غریق◊ (یا حریق) دعا کند.
عرضه داشتند: به خدا سوگند این بلا است، پس فدایت شوم در آن هنگام چگونه رفتار کنیم؟
فرمود: هرگاه چنان شد به آنچه در دست دارید [از عقیده راستین] متمسّک شوید تا آنکه امر برایتان به خوبی روشن شود.»♥

با خواندن این حدیث این آیه در یاد آمد:«وَلَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَٰئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا»♦

در چنین زمانی که فتنه ها برپاست باید به قرآن و عترت متمسک شویم و هر تفسیری از این دو را به راحتی نپذیریم؛ چنانکه ظاهر قرآن برای مردم حجت است. هر فتوایی که با قرآن معارض است را نباید پذیرفت به صرف این که فلان شخص گفته است.

یک دم غَریقِ بحر خدا شو گمان مبر
کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی

◊یا اللَّهُ یا رَحمنُ یا رَحیمُ یا مُقَلِّبَ القُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ؛ ای خداوند ای رحمان ای مهربان ای دگرگون کننده دلها دل مرا بر دینت پایدار کن.

♥ مکیال المکارم، ج1، 228

♦ سوره اسراء، آیه 36

وظیفه ی منتظِر در مورد امامِ زمانش

10)تداوم درخواست مَعْرِفَت امام عصر عجل اللَّه فرجه

امام صادق علیه السلام:
ای زراره اگر آن زمان را درک کردی این دعا را بخوان :

«اَللَّهُمَّ عَرِّفنی نَفْسَکَ فَإنَّکَ إنْ لَمْ تُعرِّفنی نَفْسَکَ لَمْ اَعْرف نَبیَّکَ، اَللَّهُمَّ عَرِّفنی رَسُولَکَ فَإنَّکَ إنْ لَمْ تُعرِّفنی رَسُولَکَ لَمْ اَعْرف حُجَّتکَ، اللَّهُمَّ عَرِّفنی حُجَّتکَ فَانَّکَ اِنْ لَمْ تُعَرِّفنی حُجَّتَکَ، ضَلَلْتُ عَنْ دِینی؛ بار خدایا تو مرا به خود شناسا کن که اگر خودت را به من نشناسانی پیغمبرت را نخواهم شناخت ، بار خدایا تو رسولت را به من بشناسان که اگر رسول خود را به من نشناسانی حجّتت را نخواهم شناخت ، پروردگارا حجت خودت را به من بشناسان که اگر حجَّتت را به من نشناسانی از دین خود گمراه خواهم شد.»♥

مرا لحظه ای به خود وامگذار یا الهی که از دوریِ منتقم حسین علیه السلام سده ها می گذرد و من نیز در سراشیبی مرگ افتاده ام.

یا الهی… یا الهی…ای دگرگون کننده ی دل ها، به عزتت سوگند!
که آن دمِ بی دمِ «بلغت الحلقوم»، دلِ بی دلم بر دینت ثابت بماند و گُلِ مرگ به دست، به نظاره بنشینم رَجل اعراف را.

♥منبع: مکیال المکارم، ج1، ص228

سه شب قدر گذشت… به واگویی،
 به امید گذشت.

صورتِ گناه در خیال، که چگونه صبح از سر بگیرمش و
ترس عقوبت، دندان بر لب پایین می فشرد و زبان به واگویی باز می شد:

«وَ أَسْتَغْفِرُكَ اسْتِغْفَارَ رَهْبَةٍ»

صبح که شد آسمان، دل تنگ بود. گویی دلش را به دلم پینه زده بود.
لیک خندیدم به خنده های کودکانی که طنینش به شوقِ شبْ بیداری، خانه را پر کرده بود.

خنده شان فتانه ی دلم شد و همقدمشان کودک شدم.
خواب بر چشمانشان قدم گذاشت و بر چشمان من نیز گذشت.
چشم که باز کردم، صدای باران شنیدم.

 از ما گذشت به قدرِ مهربانی خویش؟
لبخند بر لبم میهمان ناخوانده شد.

لیک به قدر «وَ أَسْتَغْفِرُكَ اسْتِغْفَارَ إِقْرَارٍ» گفتنی، باران باز ایستاد.
لبخند از دام لبها گریخت.

فکر و خیال پیروز میدان شد. خواب کلافه ام کرد؛ اما مرا با خود نبرد.

شب جمعه به انتهاست. زیر کتری و قابلمه ی سحری را روشن می کنم. چند عدد خرما روی سر هم توی بشقاب. 
 پیاله آماده برای ریختن ماست…

نگاهم می کند.
نگاه به فرار می گذارم… از زیر هجوم نگاهش: «نمی شه که غذا رو بی ماست خورد. توش سبزیجات گرم می ریزم، سردی شو می گیره.»
نان را می گذارم روی کتری تا گرم شود.
 چند سالی است که هر سحر، زیر بهمنِ دلتنگی مدفون می شوم. منظره ی چشمانم تا افقْ سیاهی است.
و ایندَم لگدهای اسرافِ نفْس و ریخت و پاشِ عمْر، ته مانده ی نفَسم را گرفته است.

سَيِّدِي أَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْيَا مِنْ قَلْبِي!
لِأنَّ
لا أنفَعُ اعمالی!

یا غیاث المستغیثین! بِعزّتِک أَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْيَا مِنْ قَلْبِي!

در باز بود و باد بازیگوش می آمد توی خانه و می رفت. برگ های درخت توی باغچه را تکان می داد و شاخه ی گل را به این طرف و آن طرف می کشید.
کف حیاط پر شد از شکوفه. شکوفه ها را پخش کرد توی هوا و بعد هم زد زیرش.
از بس خندید سرش خورد توی شیشه ی در. یکی از شکوفه ها از لای انگشتش افتاد توی اتاق.
هو هو که کرد شکوفه پرواز کنان افتاد توی جانماز. سر به سجده گذاشتم. شکوفه کنار مُهر جا خوش کرد. نماز تمام شد.
شکوفه را در دست گرفتم.
خواندم: اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَی أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ…
شکوفه رقصان افتاد روی مُهرِ کربلا…
چه میخواهی بگویی؟
باید روحم جوانه بزند و شکوفه بدهد؟ باید تلاقی بهار قرآن با بهار طبیعت را به فال نیک بگیرم؟
باید از نو شروع کنم؟
_اللَّهُمَّ غَیِّرْ سُوءَ حَالِنَا بِحُسْنِ حَالِکَ‏…
باد بهاری سرش را کرد تو. دست بر صورتم کشید . چادر نماز تکان خورد و از تشنگی ام کم شد.
به سجده افتادم: أَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَهَ الْحُسَیْنِ یَومَ الْوُرُودِ
این روزِ نو را روزِ ورود پنداشتم و به مدد کشتی نجات
دست بر زانو زدم. ایستادم: سَلامٌ علی إل یاسین!

باید شکوفه بدهم. باید جانی تازه بیابم. باید منتظر شوم. دست بر سر نهادم.
_اِلهى عَظُمَ الْبَلاءُ…