و گفت: «خداوندِ تعالی دِل ها را موضع ذِکـر آفرید. چون با نفْس صحبت داشتند موضع شَهوتـ شد.
و
شهوَتـ از دِل بیرون نرود، مگر از خوفی بیـقرار کننده و یا شوقی بی آرامـ کننده.»
دِل میانه ی توست. باید بِلـرزَد تا تو بر مَـدارْ بمانی.
فکر نکنید برای هر چیزی باید تعارفاتـِ معمول را بر زبانتان جاری کنید.
یادم می آید دوست جوانم بر اثر سرطانِ خون فوت شد. تمام هم کلاسی ها و هم رشته ای هایش دور مادرش جمع شده بودند و می گفتند:
تسلیت می گیم. خدا رحمتش کنه! خدا صبرتون بده و ….
مادر لبخند به لب داشت و از گوشه ی چشمش سیلِ اشک روان بود و مکرر تکرار می کرد:
دخترِ من زنده است. دختر من زنده است.
حالا که داغ بر دلم نشسته، حال مادر را می فهمم. جمله اش در ذهنم چرخ می خورد. او زنده است. او زنده است.
کاش خودمان را جای دیگری می گذاشتیم. می دانم درکش نمی کنیم؛ اما شاید فهمیدیمَش و حرفهایمان با تأمل و فکر همراه شد.
تقلید بدون فکر را هیچ عقلی نمی پسندد.
می گویند صبور باش. خدا به اندازه ی مصیبت و مشکلت صبر را برایت فرو ریخته است.
غمِ من، غمِ من نیست. غمِ من، مظلومیت دیگری است. غربتش… تنهایی اش… دلم آتش می گیرد وقتی لحظه لحظه ی ناچاری اش را به یاد می آورم. وقتی درد را در چشمانِ تَرش دیدم. وقتی جای زخم را روی دستش دیدم. وقتی لرزش لبانش را دیدم.
وقتی که گفت و کسی صدایش را نشنید. وقتی که فهمید کسی حرفش را نمی فهمد.
دلم می خواست قلبم شرحه شرحه می شد و او می خندید.
نمی دانم مولایم علی چه کشید. دید و دم برنیاورد. وای … آخَر او زهرایش بود.
-:« خوب تحقیق کنید. با من جلسه های متعدد حرف بزنید. بُنیـاد زندگی دخترتون رو مهریه قرار ندید. کمک کنید دخترتون با شناخت، وارد زندگیِ من بشه. مهریه یه حقِ… عندالمطالبه است. من می خوام به اندازه ای که در توانم هست به شـما وعده بدم.»
پدرِ دختر سر تکان داد:« امّا نظر ما روی همون 50 تا سکه است.»
پسر نگاهش را بین چشمان پدر و مادرش جا به جا کرد. پدر دست روی سینه اش گذاشت. پسر به لبانش خیره شد.
-:«نگران نباش. من پشتِتم.» پدر سر چرخاند: «باشه. قبول. 50 تا سکه هم معقولِ.»
…..
دختر آرام نشسته روی نیمکت پارک، به راه رفتن کلاغی روی چمن ها نگاه می کرد.
پسر با رگبـار نگاهش، نگاه دختر را دزدید: « بدنم می لرزید که مبادا از دستت بدم.»
-:«یه چیزی بگم؟ ….به حرفت گوش دادم. با شناخت وارد زندگیت شدم. حالا، این جا، بعد از چند ماه مَحرم شدن… می خوام مهریه رو بهت ببخشم.»
نگاه پسر روی تک تک اعضای صورت دختر قدم می زد و لبخندش رد پای نگاهش را پاک می کرد.
-:«شنیدم مهریه ی بخشیده شده حلال ترین و طیب ترینِ مالِ. فقط وقتی بچّه دار شدیم، توی اون نُه ماه، مالی که باهاش خورد و خوراکمون رو تهیّه می کنی به نیّت و اسمِ مهریه باشه. دلم می خواد بنیـاد بچّم با طیب ترین مال شکل بگیره.»
لبـان پسر جُـنبید:«نِعْمَ الْعَوْنُ عَلَى طَاعَةِ اللَّهِ »
دختر چادرش را جلو کشید:«چی؟»
-:«پاشو یه کم قدم بزنیم… پاشو!»
+
« سه گروه از زنان عذاب قبر ندارند و با فاطمه سلام الله علیها برانگیخته می شوند: اول، گروهی که سختی های زندگی همسر را تحمل می کنند. دوم، آنان که که در برابر بدخلقی همسر صبر می کنند و سوم، زنانی که مهریه خود را به همسرانشان می بخشند.»؛ احمد دهقان، چهل مجلس، هزار حدیث، انتشارات ناصر، 1385، چ 5، ص 44.
رحـمةٌ للعـالمین برایمان به ارثــ گذاشت
کتاب الله و اهل بیتش را
که اگر
أَخَذْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا؛
آن دو را بگیریم هـرگـز گمراه نمی شویم
و
مولایم علی جعلتُ فداه فرمود
نگاه نکن به
مَـن قالـ
و
نگاه کن به
مـا قالـ
+
در این زمانه ی باطل لباسِ حق پوش، مُرید شخص نمی شوم، مُرید سخن می شوم؛ چرا که فرمود:
«أَفَلَا تَعْقِلُونَ»
کلینی، الکافی، دار الکتب الاسلامیه، ج۱، ص۲۹۴.
تميمي آمدي، عبدالواحد بن محمد، غرر الحكم و درر الكلم، قم، انتشارات دفتر تبليغات اسلامي، 1366، ص 58.